U nisa fushës dhe malit ta vrasë vdekjen
barot dhe hekur më ranë në krahëror
dhe këmbë e dorë e patën s’fundi herë pikëpjekjen
atje mbi majat, atje mbi majat në dëborë
Dhe zbrita tu ec lirshëm atdheut flori
me një këmbë të hapëroj udhës ii të gjatë
andej kah u nisën stërgjyshërit e mi
dhe rend çdo ditë e natë
dhe rend për ditë e rend për natë
Ktheje kokën vëlla në strehën time qiell
në trupin tim lexova, këtu nis liria
Në mos qoftë atdheu i ngrohtë si diell
s’kanë pse i duhen, skanë pse i duhen gjymtyrët e mia
Njëra dorë më ngeli pendën që ta shtrëngoj
e t’iu thurr lavdi dëshmorëve- trima që ranë
n’tela të kitarës o kënga të jehojë
për engjujt arbëror o përEngjujt arbërorë – e shpirtin vigan
Falma një buzëqeshje nese ta vrava vdekjen
ma përkund lirinë shekujve në përjetësi
kur prisnin rrufetë përmbi supet tona
mos të isha unë Heeej mos isha unë do të ishe ti